Η επαγγελματική εικόνα του χώρου μας

του Κώστα Ζωγραφόπουλου

Η επικοινωνία της εικόνας του χώρου μου
είναι κάτι ξεκομμένο από την επαγγελματική

μου ιδιότητα;

Μπορεί ο χώρος μου να γίνει δημιουργικός

καταλύτης για την ανάπτυξη του αντικειμένου
που αγαπώ και εξασκώ;

Δύο ερωτήματα μαζί με πολλά άλλα παράγωγα είναι σημαντικό να απαντηθούν προσωπικά από τον κάθε επαγγελματία αν θέλει να έχει επιτυχημένη δράση.
Για να είμαστε ακριβέστεροι δεν μπορεί να υφίσταται ουσιαστικά πετυχημένη επαγγελματική δράση αν δεν αναζητήσουμε συνολικά την δράση της ζωή μας, δηλαδή την ολιστική προσέγγιση του επιρρήματος «ζειν» που επιλέγουμε να βιώσουμε.

Κάθε στιγμή στη ζωή μας δημιουργούμε «χώρο» που σημαίνει ότι επηρεάζουμε μέσα από την ενέργεια των σκέψεων μας το περιβάλλον προσθέτοντας την δική μας ενεργειακή αισθητική.  Ακόμη και σε εργασίες εξαρτημένες ο υπάλληλος θα διαμορφώσει το χώρο δράσης του με τέτοιο τρόπο που η αισθητική της ζωής του θα είναι εμφανής ως αλληλεπίδραση στους άλλους.  Πολύ μεγαλύτερη σημασία βέβαια έχει η αισθητική που διαμορφώνει η σκέψη ενός ελεύθερου επαγγελματία ο οποίος καλείται να επικοινωνήσει μέσω του χώρου ασυνείδητα με τους ανθρώπους που επιλέγουν την παροχή του.

Υπάρχει ένας καταγραμμένος νόμος των πωλήσεων από την παρατήρηση της συμπεριφοράς των ανθρώπων που επιλέγουν μια παροχή ως πελάτες και διαπιστώνει ότι για το άμεσο διάστημα (λίγων ημερών) πάντα επαινούν την επιλογή τους. Η ουσία ως ζητούμενο όμως βρίσκεται  στην ενδυνάμωση του ενθουσιασμού τους συνολικά από τον παροχέα και το περιβάλλον του ώστε να δημιουργούμε αλυσιδωτές διαθέσεις θετικής έκφρασης για την εμπειρία τους. Αυτό αποτελεί μια επιτυχημένη λειτουργία δημοσίων σχέσεων που αφορά στην ανάπτυξη εμπιστοσύνης μεταξύ των συναλλασσομένων. Βέβαια στην Ελλάδα που συνηθίζουμε να κάνουμε «άποψη» την ημιμάθεια θεωρεί η πλειονότητα ως δημόσιες σχέσεις ένα κεφάτο επαγγελματικό ξόδεμα του χρόνου και χρήματος στα μπουζούκια.

Κάποτε σε μια καλοκαιρινή παρέα ανεμελιάς με πλησίασε ένας επαγγελματίας παροχής υπηρεσιών που πληροφορήθηκε την ασχολία μου και μέσα από πλάγια κουβέντα μου ζήτησε μερικούς κανόνες που θα μπορούσε να εφαρμόσει ώστε να βελτιώσει την αισθητική και σαφώς την αποτελεσματικότητα της επιχείρησης του.

Στο ερώτημα μου τι ακριβώς ευελπιστούσε να πετύχει μου απάντησε πως ήθελε με έξυπνες και χαμηλού κόστους λύσεις για να αυξήσει το πελατολόγιο και τα έσοδα του.  Σε αυτή ακριβώς τη σκέψη βρίσκεται πάντα το σημείο –παγίδα- των καιρών μας που το λειτουργούμε αφιονισμένοι αναζητώντας το κέρδος χωρίς επίγνωση της προσφοράς μας. Το ερώτημα «Ποιος Είμαι» δεν είχε τεθεί από τον εν λόγω επαγγελματία στην βάση της προσφοράς, μια και υπάρχει η αντίληψη στον παρακμασμένο πολιτισμό μας ότι «Είμαστε η τιμή του πλούτου» που αποκτούμε χωρίς αρμονία στο σύστημα.

Ουσιαστικά προσφέρουμε τον εαυτό μας και τις σκέψεις που ερμηνεύουν συνολικά τη ζωή μας έστω και αν δεν είναι τούτο εμφανές στην διαδικασία υλοποίησης του επαγγελματικού αντικειμένου μας.

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν κανόνες στην διαμόρφωση ενός χώρου, αλλά συνήθεις συμπεριφορές που τις αναγνωρίζουν βολικά οι άνθρωποι ως δεδομένες. Η δική μας δυνατότητα να υπερβούμε ένα μέρος από τις συνήθειες μέσα από την αντοχή της αλήθειας μας είναι μια δοκιμασία που δημιουργεί επιτυχίες ή αποτυχίες ανάλογα την πίστη μας σε αυτό που λειτουργούμε.

Σαν παράδειγμα για μια επιχειρηματική δραστηριότητα στο χώρο της εστίασης θα αναφέρω το γνωστό εστιατόριο του Λονδίνου Dans le Noir στο οποίο οι σερβιτόροι είναι τυφλοί και για τους πελάτες απουσιάζουν τελείως τα φώτα καθ όλη την παραμονή τους στο χώρο φαγητού. Ο σταθερός κανόνας που λέει θέλω να βλέπω τι τρώγω και η χρήση διακοσμητικών στοιχείων για ενίσχυση της διάθεσης του πελάτη ουσιαστικά ελλείπουν για να προσφέρουν τελικά μια διαφορετική εμπειρία που η αρχική της σύλληψη βρισκόταν οπλισμένη με πίστη στο μυαλό του Γάλλου ιδρυτή του Eduard de Broglle.

Στην ζωή μας αποφεύγουμε να ανατρέπουμε τις δεδομένες πληροφορίες μιας συνήθειας γεγονός που μας κάνει περισσότερο συντηρητικούς έστω και αν ικανοποιούμε με αντίθετες εκφράσεις τα ζωτικά μας ψεύδη. Μια τέτοια συνήθεια που φτάνει μέχρι τις μέρες μας είναι χρήση μη αναμικτικών κρουνών ύδρευσης στην Αγγλία που για όποιον είχε την εμπειρία να κάνει μπάνιο με δύο βρύσες κρύου και ζεστού ήταν ένας εφιάλτης.  Πιο κοντά στην Ελληνική πραγματικότητα υπάρχουν δεκάδες στερεότυπα που δεν αμφισβητούνται στην διαμόρφωση των επαγγελματικών μας χώρων που τελικά περιορίζουν το όραμα του επαγγελματία αν βέβαια αυτό υπάρχει.

Δεν είναι δεδομένος ο τρόπος δημιουργίας ενός χώρου γραφείου, ούτε οι καρέκλες πρέπει να είναι αυτές που ορίζει η ομοιομορφία των προτάσεων του εμπορίου ως αναγκαίες.

Ο ρόλος του συμβούλου διαμόρφωσης της εικόνας του χώρου αν έχει έτοιμες λύσεις που απλά θα τις αποδεχθεί ο πελάτης είναι συμμέτοχος σε μια ακόμη εκδοχή της θλιβερής αισθητικής που χαρακτηρίζει τη ζωή μας μέσα από την απρόσωπη ομοιομορφία της.

Η αντίληψη που θέλει την αισθητική να είναι συνώνυμη με το υψηλό κόστος είναι μια ακόμη δεδομένη πεποίθηση που οδηγεί τους επαγγελματίες σε λύσεις ανάγκης που τις ονομάζουν προσωπική επιλογή για να προβάλλουν τη δράση των επαγγελματικών τους σκέψεων. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι χωρίς κόστος προσωπικό και οικονομικό μέσα από την προσήλωση στο στόχο μας μπορούμε να πλησιάσουμε την επιτυχία.  Η αλήθεια βρίσκεται στην αντίληψη που θέλει την αρμονία  της επαγγελματικής παροχής μας σε αντιστοιχία με τις πληροφορίες που αποπνέει ο χώρος για μας.

Ένας τέτοιος χώρος σίγουρα αφήνει το περιθώριο στη σκέψη μας να είναι δημιουργική και να αναπτύσσεται συνεχώς εμπλουτίζοντας την αξία που προσφέρουμε που δεν είναι άλλη από την συγκρότηση του εαυτού μας.

Βρισκόμαστε στο κατώφλι μιας νέας εποχής που με μια εφιαλτική δυστοκία προβάλλει φέρνοντας συλλογικές αμφισβητήσεις του πολιτισμικού οικοδομήματος που υπήρχε μέχρι σήμερα. Οι μεγάλες αλλαγές γίνονται πρώτα μέσα στις προσωπικές μας αντιλήψεις που βιώνουμε τον κόσμο γύρω μας και σαφώς καθρέφτης κάθε σκέψης μας είναι η δράση μας προς διαμόρφωση χώρων και σχέσεων που μέσα τους αναπτύσσουμε ολόκληρη τη ζωή μας.

Ίσως αν όχι «Ένας» αλλά «Μερικοί» Κούκοι φέρνουν την Άνοιξη.